Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 1016.jpeg

knechtów możesz nabić ilu chcesz — ale za rycerzem trzeba się nieraz dobrze oglądać... Także ci to sami leźli pod miecz?
 — Pozywałem różnych kilkakroć na udeptaną ziemię, a raz otoczyli mnie w bitwie — odrzekł leniwie młodzian.
 — I zdobycznego dobra dość przywiozłeś...
 — W części kniaź Witold obdarzył.
 — Zawsze taki hojny.
 Zbyszko skinął znów głową, widocznie nie mając ochoty do dalszej rozmowy.
 Ale Maćko nie dał za wygraną i postanowił przystąpić do rzeczy:
 — Powiedz mi tak szczerze — rzekł: — Jakeś już tam owymi czubami truchełki nakrył — musiało ci okrutnie ulżyć?... Człek zawsze rad, gdy ślub spełni... Radeś był? co?
 Zbyszko oderwał swe smutne oczy od pułapu, zwrócił je na Maćka — i odpowiedział jakby z pewnem zdziwieniem:
 — Nie.
 — Nie? Bójże się Boga! Bo ja myślałem, że jak tam te dusze w niebie ucieszysz, to już będzie i koniec.
 A młodzian zamknął na chwilę oczy, jakby w zamyśleniu i wreszcie odrzekł:
 — Na nic widać zbawionym duszom krew ludzka.
 Nastała chwila milczenia.
 — To po co żeś na tę wojnę chodził? — zapytał wreszcie Maćko.