Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0724.jpeg

 — Wiedział zaś ksiądz, dokąd ją powieźli?
 — Dobrze nie wiedział, ale słyszał, że coś tam gadali o Ragnecie, który zamek niedaleko litewskiej, czyli też żmujdzkiej granicy leży.
 — A cóż na to Maćko?
 — Pan Maćko, wysłuchawszy tego, powiedział mi nazajutrz dzień: Jeśli tak, to ją może i znajdziem, a mnie co ducha trzeba do Zbyszka, aby go przez Jurandównę na hak nie przywiedli, tak jak Juranda przywiedli. Niech rzeką mu, że ją oddadzą, byle sam po nią przyjechał, to i przyjedzie, a wówczas dopiero stary Zygfryd pomstę za Rotgiera na nim wywrze, jakiej oko ludzkie nie widziało.
 — Prawda jest, prawda! — zawołała z niepokojem Jagienka. — Skoro dla tego tak się spieszył, to i dobrze.
 Po chwili zaś dodała, zwracając się do Hlawy:
 — W tem jeno pobłądził, że was tu odesłał. Po co nas tu w Spychowie strzedz? Ustrzeże i stary Tolima, a tam Zbyszkowi byście się przydali, boście i mocni i roztropni.
 — A kto was, panienko, w razie czego do Zgorzelic odwiezie?
 — W razie czego przyjdziecie tu przed nimi. Mają przez kogo innego nowinę przysłać, to prześlą przez was, i — odwieziecie nas do Zgorzelic.
 Czech pocałował ją w rękę i zapytał wzruszonym głosem:
 — Zaś przez ten czas tu ostaniecie?
 — Bóg nad sierotą! Tu ostaniem.