Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0699.jpeg

wicze skórznie, jakie w podróży nosili rycerze i giermkowie.
 Ona zaś rzekła:
 — Tak i będzie. Przyjdą wnet nasze wozy, to sobie odpoczniecie i pożywicie się. Ale na Mazowsze nie odrazu pojedziecie, bo przedtem trzeba nam do Szczytna.
 Na to słowo starzec zerwał się na równe nogi. Zgroza i zdumienie odbiły mu się na twarzy. Roztworzył ramiona, jakby chcąc zagrodzić drogę, a z ust poczęły mu się wydobywać dzikie i jak gdyby pełne przerażenia dźwięki.
 — Co wam! — zawołała przelękniona Jagienka.
 Lecz Czech, który już przedtem był z Sieciechówną nadjechał i od pewnego czasu wpatrywał się uporczywie w dziada, zwrócił się nagle do Maćka ze zmienioną twarzą i dziwnym jakimś głosem rzekł:
 — Na rany Boskie! Pozwólcie, panie, bym do niego przemówił, bo ani wiecie, kto on może być!...
 Poczem, nie pytając o pozwolenie, poskoczył do dziada, położył mu ręce na barkach i jął pytać:
 — Ze Szczytna idziecie?
 Starzec, jakby uderzony dźwiękiem jego głosu, uspokoił się i skinął głową.
 — A nie szukaliście tam dziecka?
 Głuchy jęk był jedyną odpowiedzią na to pytanie.
 Wówczas Hlawa przybladł nieco, chwilę jesz-