Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0664.jpeg

 — Jeszcze ci ślepia nie obeschły po płakaniu za Hlawą, a teraz się już szczerzysz?
 Więc Czech spojrzał na jej różaną twarz, i widząc, że rzęsy ma jeszcze mokre, zapytał:
 — Po mnieście płakali?
 — Ej, nie! — odrzekła dziewczyna: — jeno się bałam i tyla.
 — Przecieście szlachcianka, a szlachciance wstyd. Pani wasza nie tak bojąca. Cóż się wam tu mogło złego przygodzić, w dzień i pomiędzy ludźmi?
 — Mnie nic, ale wam.
 — A powiadacie przecie, że nie po mnieście płakali?
 — Bo nie po was.
 — A zaś czemu?
 — Ze strachu.
 — A teraz się nie boicie?
 — Nie.
 — A zaś czemu?
 — Boście wrócili.
 Na to Czech spojrzał na nią z wdzięcznością, uśmiechnął się i rzekł:
 — Ba, takim sposobem możnaby do jutra gadać. Okrutnieście chytrzy.
 — Nie śmiejcie się ze mnie — odpowiedziała zcicha Sieciechówna.
 Jakoż można ją było prędzej o wszystko inne, jak o chytrość posądzić, i Hlawa, który sam był pachołek przebiegły, rozumiał to dobrze. Rozumiał również, że dziewczyna lgnie do niego z ka-