Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0631.jpeg

 — Wysłał po radę i z pokłonem, z pozdrowieniem...
 — Do Bogdańca i tyla? No dobrze! A sam gdzie?
 — Między Krzyżaki pojechał do Malborka.
 Na twarzy Jagienki odbił się znowu niepokój.
 — Zali mu życie nie miłe? Czegóż?
 — Szukać, miłościwa panienko, tego, czego nie odnajdzie.
 — Wiera, nie odnajdzie! — wtrącił Maćko, — Jako ćwieka nie utwierdzisz bez młota tako i woli ludzkiej, bez boskiej.
 — Cóże prawicie? — zapytała Jagienka.
 — Lecz Maćko na pytanie odpowiedział takiem pytaniem:
 — Gadał-że ci Zbyszko o Jurandównie, bo jako słyszałem, to gadał?
 Jagienka zrazu nie odpowiedziała nic, i dopiero po chwili, przytłumiwszy westchnienie, pytaniem:
 — Ej! gadał. A co mu wadziło gadać!
 — To i dobrze, bo przez to łacniej mi prawić — odrzekł stary.
 I począł jej opowiadać, co od Czecha słyszał, sam dziwiąc się, że chwilami opowiadanie przychodzi mu jakoś bezładnie i trudno. Że jednak istotnie był człek chytry, a szło mu o to, by na wszelki wypadek nie „zlisić“ Jagienki, więc mocno nastawał na to, w co zresztą i sam wie-