Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0462.jpeg

miarę jazdą nocną, poszedł wkrótce za jej przykładem, i po upływie godziny posnęli oboje tak mocno, że byliby może dospali do białego dnia, gdyby nie to, że o świtaniu obudził ich głos dzwonka w zamkowej kaplicy.
 Ale głos ów rozbudził i Juranda, który otworzył oczy, siadł nagle na łożu i jął rozglądać się wokół, mrugając przytem oczyma.
 — Pochwalony Jezus Chrystus!... Jakoże wam? — rzekła księżna.
 Lecz on widocznie nie oprzytomniał jeszcze, gdyż patrzał na nią, jakby jej nie poznawał, i po chwili zawołał:
 — Bywai! bywaj! Rozkopać zaspę!
 — W imię Boże: jużeście w Ciechanowie! — ozwała się znów pani.
 Jurand zaś zmarszczył czoło, jak człowiek, który z trudem zbiera myśli, i odrzekł:
 — W Ciechanowie?... Dziecko czeka... i... księstwo... Danuśka! Danuśka!...
 I nagle, zamknąwszy oczy, upadł znów na wezgłowie. Zbyszko i księżna zlękli się, czy nie umarł, lecz w tej samej chwili piersi jego poczęły się poruszać głębokim oddechem, jak u człowieka, którego pochwycił twardy sen.
 Ojciec Wyszoniek przyłożył palec do ust i dał znak ręką, by go nie budzić, poczem szepnął:
 — Może tak prześpi cały dzień.
 — Tak, ale co on mówił? — zapytała księżna.