Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0459.jpeg

niebożęta na pasterce, chyba na tej, którą sam Pan Jezus w niebie odprawi.
 — Żaden nie ożył?
 — Żaden. Chodźcie do izby, miast w sieni rozmawiać. A jeśli chcecie ich widzieć, to leżą wedle ognia w czeladnej. Chodźcie do izby.
 Lecz oni spieszyli się i nie chcieli wejść, choć stary Żelech ciągnął ich, bo rad łapał ludzi, aby z nimi „ugwarzyć“. Mieli jeszcze z Niedzborza do Ciechanowa szmat drogi, i Zbyszka paliło, jak ogniem, by co prędzej zobaczyć Juranda i czegoś się od niego dowiedzieć.
 Jechali więc jak mogli spiesznie po zawianym gościńcu. Gdy przyjechali, było już po północy, a pasterka kończyła się właśnie w zamkowej kaplicy. Do uszu Zbyszka doszedł ryk wołów i beczenie kóz, które to głosy udawali wedle starego zwyczaju pobożni, na pamiątkę tego, że Pan urodził się w stajence. Po mszy przyszła do Zbyszka księżna z twarzą stroskaną, pełną przestrachu i poczęła wypytywać:
 — A Danuśka?
 — Nie masz jej. Zali Jurand nie przemówił, bo jako słyszałem, żyje?
 — Jezusie miłosierny!... Kara to Boska i gorze nam! Nie przemówił Jurand i leży, jak drewno.
 — Nie bójcie się, miłościwa pani. Danuśka ostała w Spychowie.
 — Zkąd wiesz?
 — Bo w żadnych saniach ni śladu przyo-