Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0386.jpeg

rzekł, iż rakiem chyba pojechałby do nieba za przyczyną modlitw krzyżackich.
 Lecz przedtem jeszcze, przy pożegnaniu się z księżną, w chwili, gdy Zygfryd de Löwe całował jej rękę, Hugo von Danveld zbliżył się do Danusi, położył dłoń na jej głowie i głaszcząc ją, rzekł:
 — Nam przykazano dobrem za złe płacić i miłować nawet nieprzyjaciół naszych, więc przyjedzie tu siostra zakonna i przywiezie wam, panienko, gojący balsam herzyński.
 — Jako-że mam wam podziękować, panie? — odpowiedziała Danusia.
 — Bądźcie przyjaciółką Zakonu i Zakonników.
 Zauważył tę rozmowę de Fourcy, a że uderzyła go przytem uroda dziewczyny, więc gdy już ruszyli ku Szczytnu, zapytał:
 — Co to za piękna dworka, z którą rozmawialiście na odjezdnem?
 — Córka Juranda! — odpowiedział Krzyżak.
 A pan de Fourcy zdziwił się.
 — Ta, którą macie pochwycić?
 — Ta. A gdy ją pochwycim, Jurand nasz.
 — Nie wszystko widać złe, co od Juranda pochodzi. Warto być stróżem takiego jeńca.
 — To znaczy, że myślę tak samo, jak i wy. Ojciec wróg Zakonu, a do córki mówiliście miodem smarowane słowa i w dodatku obiecaliście jej balsam.
 Hugo de Danveld uczuł widocznie potrzebę