Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0272.jpeg

skim obyczajem pozwą, a już tam on da sobie rady, choćby się naraz z obydwoma miał potykać. A co do Jurandówny, o której słyszałaś, to ci jeno tyle rzekę, że on jej nigdy nie weźmie.
 — Skoro mu tamta milsza, to i ja o niego nie dbam! — odpowiedziała przez łzy Jagienka.
 — To czegóż chlipiesz?
 — Bo się o niego boję.
 — Ot babski rozum! — rzekł, śmiejąc się opat.
 Poczem schyliwszy się do ucha Jagienki, począł mówić:
 — Pomiarkuj się, dziewczyno, że choć cię i weźmie, to też nieraz zdarzy mu się spotykać, bo od tego szlachcic.
 Tu schylił się jeszcze niżej i dodał:
 — A weźmie cię — i to niezadługo, jako Bóg w niebie!
 — Zaśby tam brał! — odpowiedziała Jagienka.
 Ale jednocześnie poczęła się uśmiechać przez łzy i spoglądać na opata, jakby się go chciała zapytać, zkąd to wie.
 A tymczasem Zbyszko, wróciwszy do Krześni, zajechał wprost do księdza, chciał bowiem rzeczywiście dać na mszę za zdrowie Maćka; po załatwieniu zaś tej sprawy udał się wprost do gospody, w której spodziewał się znaleźć młodego Wilka z Brzozowej i Cztana z Rogowa.
 Jakoż zastał obydwóch, a prócz tego pełno ludzi — i szlachty, skartabellów, i kmieciów, i