Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0270.jpeg

orszak ruszył z powrotem, i gdy zdala doszła ich wesoła pieśń wędrownych kleryków, Cztan począł ocierać pot ze swych zarosłych policzków i parskać, jak koń, Wilk zaś ozwał się, zgrzytając zębami:
 — Do gospody! do gospody! gorze mi!...
 Poczem, pamiętając, co im poprzednio ulżyło, chwycili znów głaz i przetoczyli go zapalczywie na dawne miejsce.
 Zbyszko zaś jechał wedle Jagienki, słuchając pieśni opatowych szpylmanów, lecz gdy ujechali pięć albo sześć stajań, zatrzymał nagle konia i rzekł:
 — Ba, miałem dać na mszę za stryjkowe zdrowie i zabaczyłem: wrócę się.
 — Nie wracaj! — zawołała Jagienka: — poślem ze Zgorzelic.
 — Wrócę, a wy nie czekajcie na mnie. Z Bogiem!
 — Z Bogiem! — rzekł opat. — Jedź!
 I twarz mu poweselała, a gdy Zbyszko znikł im z oczu, trącił nieznacznie Zycha i rzekł:
 — Rozumiecie?
 — Co mam rozumieć?
 — Pobije się w Krześni z Wilkiem i Cztanem, jako amen w pacierzu, ale tegom chciał i do tegom prowadził.
 — To morowe chłopy i jeszcze go poranią, i co z tego?
 — Jakto co z tego? Jeśli za Jagienkę się pobije, to jakże mu potem o tej Jurandównie my-