Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Krzyżacy 0208.jpeg

 — Nie dam! — odpowiedział Zbyszko, — na drodze zabit, a droga niczyja.
 — A jeśli to opat poluje?
 — A jeśli opat, to niech go bierze.
 Tymczasem z lasu wychyliły się naprzód psy, których było kilkanaście. Ujrzawszy zwierza, rzuciły się na niego ze strasznym harmidrem, zbiły się na nim w kupę i niebawem poczęły się między sobą gryźć.
 — Zaraz będą i myśliwi — rzekł Zych. — Ot patrz! już są, jeno dalej przed nami wypadli i nie widzą jeszcze zwierza. Hop, hop! bywajcie tu, bywajcie!... leży, leży?...
 Lecz nagle umilkł, przysłonił oczy ręką, a po chwili ozwał się:
 — Dla Boga! coże to jest? Czym oślepł, czy mi się zdaje...
 — Jeden na wronym koniu na przedzie — rzekł Zbyszko.
 Lecz Zych zawołał nagle:
 — Miły Jezu! dyć to chyba Jagienka!
 I naraz począł krzyczeć:
 — Jagna! Jagna!...
 Poczem ruszył naprzód, ale nim zdążył puścić w cwał pojezdka, Zbyszko ujrzał najdziwniejsze w świecie widowisko: Oto na chybkim srokaczu sadziła ku nim, siedząc po męsku, dziewczyna z kuszą w ręku i z oszczepem na plecach.
 W rozpuszczone od pędu włosy powszczepiały jej się chmielowe szyszki; twarz miała rumianą jak zorza, na piersiach rozchełstaną koszulinę, a