Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 328.jpeg

 — Otwierajcież — powtórzył niecierpliwie chłopak. — Czy wam źle w głowie, czy co?
 Istotnie, mogło mu się źle zrobić w głowie.
 Ten bal dzisiejszy, to znaczyło, jak to już z doświadczenia wiedział, turkotanie kilkudziesięciu karet pod samemi drzwiami jego izdebki, krzyki stangretów i lokajów, dźwięki hucznéj orkiestry, rozlegające się po całem podwórzu, to znaczyło najhałaśliwszą noc wtedy właśnie, kiedy, jakby na urągowisko, życie jego biednéj Scholasi domagało się ciszy i spokoju.
 Tymczasem woźnica myśląc, że ma do czynienia z pijanym, ruszył ramionami i sam zaczął koło bramy szturmować.
 To wyrwało Antoniego z osłupienia. Machinalnie roztworzył ciężkie podwoje, poczém sam wprowadził wolniuteńko konia za hołoblę.
 — Moi złoci, ino cicho — ozwał się stłumionym głosem — kobieta mi ciężko chora. Doktor powiedział... O Boże! Ty, mój Boże!
 — Ano, to co innego — odparł chłopak.
 I obaj zaczęli wynosić z wozu piękne, szerokolistne krzewy i wonne rośliny i ustawiać je na marmurowych, dywanem wysłanych schodach.
 Antoniemu ręce się trzęsły z pośpiechu. Zdawało się, że chce z tém skończyć co prędzéj, by spełnić jakieś nagłe powzięte postanowienie.
 Jakoż ledwo zamknął napowrót bramę, machnął z determinacyją ręką, mruknąwszy: — Niech