Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 312.jpeg

 Oto dziś rano szedłem przez podwórze, na którem odbywała się licytacyja. Mijałem spokojnie gromadkę ludzi skupionych dokoła stołu w chwili, gdy komornik wołał donośnym głosem:
 — Lampa salonowa z bronzowym postumentem, rezerwoarem z mlecznego szkła i takimże kloszem. Pół rubla! kto da więcéj?
 Spojrzałem mimowoli i zaledwiem nie krzyknął. To była nasza lampa!... zestarzała, zniszczona — ale ta sama.
 W gromadce licytujących zapanowało chwilowe milczenie. Nie znajdował się jakoś amator.
 — Rubla! — zawołałem, przeciskając się pośpiesznie ku stołowi.
 Spojrzano na mnie. Nowy współzawodnik dodał drugim bodźca.
 — Półtora! — zawołał ktoś z boku.
 — Dwa! — odrzuciłem śpiesznie.
 — Półtrzecia!
 — Trzy!
 — Cztery!
 Mój przeciwnik opasły żyd z grubemi wargami zaczął się zapalać! Wziął mnie zapewne za amatora i znawcę starożytności, którego wprawne oko poznało cenną wartość téj rzeczy.
 Doszliśmy do ośmiu rubli. Mnie ogarniała rozpacz prawie. Miałem ich wszystkiego dziesięć w kieszeni, a działo się ze mną coś dziwnego na myśl, żeby ta relikwia mojéj przeszłości, tak nie-