Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 245.jpeg

podchwyciłem — a na dowód śmiem panią prosić do drugiego kontredansa.
 — Mocno żałuję, ale jestem już zamówioną do wszystkich, a nawet do tych, które wcale nie nastąpią — odpowiedziała zupełnie innym, obojętnym tonem.
 Przygryzłem wargi, zły, żem złamał dane sobie słowo i to jeszcze napróżno. Milczeliśmy chwilę. Ona zsuwała i rozsuwała wachlarz, przypatrując mu się uważnie, wreszcie nie podnosząc oczu, rzuciła mi niedbale zapytanie:
 — Dlaczego pan tak dawno tutaj nie byłeś?
 — Miałem dużo pracy.
 — Czy tylko nad nauką?
 — Jakto? pani!
 — O! nie!... Myślałam, żeś pan pracował także i nad sobą.
 I znowu w głosie jéj zadźwięczał ten dziwny nacisk, spotęgowany jeszcze przelotnem z poza rzęs wejrzeniem.
 Czułem, że mnie odgadła, ale draśnięty w miłości własnéj poznać jéj tego po sobie nie dałem.
 — W téj pracy, pani, nie ustaję nigdy — rzekłem spokojnie. — Zawsze to przyjemnie być panem i władcą.. choćby samego siebie.
 — Och! naturalnie! — potwierdziła niedbale, a wstając, dodała:
 — Możebyśmy przeszli do salonu? Czy pan dobrze tańczysz walca? — zagadnęła, gdy wyszu-