Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 104.jpeg

 — Ha! same sobie winne. Ja odradzałem.
 — I ja także. Toż to było widoczne, że pogoda nie wytrwa.
 — I tak długo wytrwała. Tylko, cóż to będzie z owemi sławnemi fajerwerkami, o których tyleśmy słyszeli — zauważył złośliwie „beznadziejny.”
 — Prawda! fajerwerki przepadną! Ha! ha! ha! ha!
 Zaśmiano się chórem.
 — Powinniby przez to wcześniéj powrócić! — rzekł pan Wiktor, patrząc na zegarek. — Wyjdźmy na werendę i czekajmy. Tędy przejeżdżać muszą.
 — Byle nam nasze panie nie skrewiły, jeżeli dobrze zmokną.
 — Otóż to. Trzeba ich będzie przypilnować!
 Z górą półtoréj godziny siedzieli tak na czatach balowicze, daremnie wzrok i słuch wytężając.
 Już ich niepokój ogarnął, wtem kilkanaście czerwonych świateł błysnęło w ciemnościach, turkot i wrzawa przerwały monotonny plusk deszczu i cała karawana zatrzymała się przed hotelem.
 W mgnieniu oka panowie wiktorczycy znaleźli się przy wózkach i nie zwracając uwagi na swoich rywali, jęli troskliwie wypytywać damy, jak się czują, czy nie są bardzo zmęczone i przypominać pozamawiane tańce. Biédne turystki