Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 095.jpeg

i ostatni i jedynie dlatego, że już się sezon kończy.
 Tak tedy stronnictwo gwelfów i z téj próby wyszło zwycięzko, a gibelinom nie pozostawało już nic, tylko wzywać tajemnie ostatniego, a najpotężniejszego sprzymierzeńca: dészczu. Jakoż przed wieczorem obie partye siedząc na werendzie „Pod kasztanami” w przyzwoitéj od siebie odległości, obserwowały zachód słońca z odmiennemi, jak się łatwo domyśleć, uczuciami.
 — Pogoda pewna na jutro, jak dwa a dwa cztery — zawołał pan Teofil.
 — Boski zachód słońca — rzekł Anatol Wiesław z poetycznym zachwytem, topiąc sucharek w kawie, którą wcale prozaicznie popijał. Te góry spłonione jak dziewice, ten wianek różowych chmurek nad niemi, to coś wspaniałego!
 — Co prawda, wolałbym, żeby tych chmurek nie było — ozwał się pan Gustaw z pewnym niepokojem, śledząc niknięcie złotéj źrenicy dnia, za oblanemi purpurą szczytami.
 Jednocześnie przy drugim stole krzyżowały się takie atmosferyczne spostrzeżenia:
 — Jak słońce czerwono zachodzi — zauważył któryś. Wiatr będzie jutro.
 — Prędzéj dészcz — odparł umyślnie podniesionym głosem pan Wiktor. — Takie chmury, to nieomylny znak słoty: tak utrzymują górale.
 — O! a to znawcy.
 — Nic nie szkodzi, jeżeli przepada — dorzu-