Strona:PL Helena Pajzderska-Nowelle 030.jpeg

główką z zadumą, któréj widok miał w sobie coś rozdzierającego.
 — Pani! — ozwał się cichym głosem.
 Pomywaczka klękła u wezgłowia.
 — Co kochasiu?
 — Pani zawsze teraz pięć wianków na zaduszki kupować będzie, dobrze?
 Skinęła potakując głową.
 — I lampkę mi pani na grobie zapali?
 — Zapalę.
 — I będzie mnie pani kochać po śmierci... prawda?
 — Będę.
 Adamek ujął jéj czerwoną, chropowatą rękę, przyłożył do spieczonych usteczek i nie dodał nic więcéj, bo mówienie strasznie go męczyło.
 W kilka dni potém, obok mogiłek pomywaczki wzniósł się piąty kopczyk i piąty nad nim czarny krzyżyk. Kobieta odczuła tę śmierć głęboko, aż się wszyscy dziwili. „Oj! musiałam ja jego kochać, musiałam! — mówiła — inaczéj byłoby żyło niebożątko!” Słowa danego Adamkowi dotrzymała święcie. Co rok w zaduszki na grobie podrzutka leżał wianek i paliła się lampka, jak na grobach innych dzieci, co mają ojców i matki. A gdy pomywaczka umarła... to naturalnie nie kładziono już tam więcéj wianków i lampek. Ha... może żył jeszcze wtedy na świecie ktoś, co powinien był o téj mogile samotnéj pamiętać, ale gdzie go było szukać... gdzie?

---