Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.1,2 197.jpeg

oczyma i, stojąc przed synowicą i biorąc się w boki, rzekł:
 — A czemu to panna Lilla Odrowążówna raki piecze, gdy mowa jest o panu Romanie Heblu?
 Lilla milczała, nie śmiąc oczu podnieść na stryja.
 — A cóżby to ciotka powiedziała na te oznaki panieńskiego wzruszenia? przecież ty panna wysoko urodzona, a on syn stolarski! he?
 Lilla, nie mogąc powstrzymać się dłużéj, z głośnym płaczem rzuciła się na piersi stryja.
 — Jakem Odrowąż, śmieszna z ciebie dziewczyna — zawołał pan Wincenty, dobrotliwie obejmując synowicę — no, gadaj-że mi zaraz, czy kochasz go, czy nie, a nie becz, bo to się na nic nie przyda.
 — Stryjaszku! ja Bogu i sobie przysięgłam, ze jego tylko jednego przez całe życie kochać będę, — szepnęła Lilla, kryjąc oczy na piersi stryja.
 Twarz Odrowąża zajaśniała poczciwym uśmiechem.
 — No, to i bardzo dobrze — rzekł — to się i pobierzecie, bo i on powiedział mi, że ciebie kocha. Poczciwe chłopczysko, mówi, iż doświadczał zgryzoty sumienia, kradnąc niby twoje serduszko bez mojéj wiedzy. Niech-że więc je posiada z mojém pozwoleniem i błogosławieństwem.
 — Ale co ciocia na to powié? — szepnęła Lilla, uśmiechnięta przez łzy i całując ręce stryja.
 — Ot wytniem jéj taką siurpryzę, że aż podsko-