Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.1,2 101.jpeg

 — Oświadczy się dziś pewnie — odszepnął wuj Loli.
 — Szczęśliwiec z tego Leona! — mówił w drugim końcu salonu Henryk W., wielbiciel panny Loli, do dwóch towarzyszy, i wszyscy zwrócili spojrzenia na piękną parę. — Szczęśliwiec! — powtórzył Henryk — weźmie pannę, jak swoję, piękną i bogatą. W czépku się urodził!
 — Pewno się oświadcza teraz, bo żywo rozmawiają z sobą — zauważył jeden z młodych ludzi.
 W téj chwili Leon pytał Loli:
 — Czy znasz pani jaką młodą osobę, imieniem Helena?
 Piękna panna ze zdziwieniem spojrzała na niego i rzekła:
 — Znam i niejednę: hrabianka W., panna R., panna Z. i moja starsza siostra nosi to imię.
 — Ale czy nie znasz pani jakiéj biednéj panny, albo pani, z takiém imieniem?
 — Żadnej biednéj panny ani pani nie znam — odrzekła Lola z niezadowoleniem, bo wolała-by inny zwrot nadać rozmowie. — Ale cóż to imię ma dla pana tak bardzo zajmującego? — dodała z uśmiechem.
 — Tak, lubię to imię — odpowiedział młody człowiek i, jakby znudzony rozmową, wstał i odszedł.
 Lola, zarumieniona od gniewu i żalu, że rozmowa, na któréj spodziewała się usłyszéć ostateczne wyznanie czułych sentymentów powabnego doktora, tak