Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z życia realisty 120.jpeg

 — Bo on usłyszy! — rzekła dziewczyna i, nie odwracając głowy, ręką wskazała moje okno.
 — Dobrze, Ulano, masz słuszność — odparła Maryjka — nie trzeba, żeby on słyszał, jak ty tutaj śpiewasz, bo pomyślał-by, że to dla niego!
 — Oj Maryjko! gołąbko! — szepnęła Ulana — oj, żebyś ty wiedziała, co się tutaj dzieje!
 I przycisnąwszy obie ręce do piersi, głowę pochyliła na ramię przyjaciółki.
 — Co to znaczy — myślałem, słysząc te słowa i widząc gest Ulany — jest-że to w niéj nienawiść ku mnie, czy miłość? Miłość! a sam czy ją kocham? — poraz piérwszy zapytałem siebie.
 Późno już było, postacie dwóch dziewcząt dawno zniknęły z ogrodu a ja siedziałem ciągle przy otwartém oknie, szukając odpowiedzi na to pytanie własne. Miłość dla wiejskiéj nieoświeconéj dziewczyny? Ależ to niepodobna! — myślałem. — A więc czémże jest to uczucie moje?
 Zanadto realnie i bez złudzeń przywykłem był patrzéć na świat i siebie; zanadto silnie czułem ogień, co mi w piersi płonął i obejmował skronie rozpaloną obręczą, abym mógł łudzić się dłużéj. Noc minęła, świtać zaczęło i piérwsze czerwone blaski słońca, zapaliły krańce widnokręgu, kiedy ja zmęczony myślami i wewnętrzną spowiedzią, głowę na dłoń pochyliłem w zdziwieniu i pokorze, wyznając przed sobą samym, że byłem pod wpływem na-