Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Wesoła teorya i smutna praktyka 341.jpeg

 Niekiedy przybywało im parę pytań następujących:
 — Kto jest ten przystojny blondyn, doktorze?
 — To kuzyn mojéj żony, którego ona uważa za rodzonego brata.
 — A! za rodzonego brata! Czy on z wami razem mieszka?
 — Wcale nie; mieszkanie jego znajduje się przy ulicy X.
 — A! przy ulicy X.! Dziwna rzecz, że nigdzie spotkać go nie można, tylko w waszym domu!
 — Tak blizki krewny...
 — O tak! tak! blizki krewny!
 — A do tego jeszcze artysta...
 — O, tak! tak! artysta! a żona twoja gra i śpiewa prześlicznie; cóż dziwnego, że ma upodobanie w towarzystwie artystów.
 Doktor Władysław wolał-by o wiele, aby żona miała upodobanie w towarzystwie doktorów; na nieszczęście jednak, przekonywał się coraz mocniéj, iż życzenie to jego, niepodobném było do spełnienia.
 — Zastanów się trochę nad tém, kochana Kornelko — mówił do żony w chwilach, gdy na pamięć przychodziła mu rola męża, nauczyciela i kierownika — chciéj tylko chwilę zastanowić się nad tém, kochana Kornelko, że te ciągłe wizyty, proszone obiady, tańcujące wieczory, gadające herbaty i t. d., pochłaniają