Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Wesoła teorya i smutna praktyka 294.jpeg

wne celu zapytał pana Gustawa, jaki wyłącznie rodzaj muzyki jest ulubionym jego rodzajem.
 — Za najwznioślejszy ze wszystkich rodzajów muzyki — odparł pan Gustaw — uważam ten, którego twórcą i mistrzem jest bozki, niezrównany Wagner. Hołduję téż przedewszystkiém rodzajowi temu, który w języku artystycznym nosi nazwę muzyki przyszłości.
 Doktor Władysław przypomniał sobie, że i Kornelia hołdowała przedewszystkiém muzyce przyszłości. Sam dobrze nie wiedział dlaczego, ale ta solidarność gustu, zachodząca pomiędzy żoną jego i młodym gościem, wcale mu jakoś przyjemności nie sprawiła. Oprócz tego był to rodzaj muzyki, który właśnie najmniéj u niego posiadał łaski, dla téj może prostéj przyczyny, że działał on zwykle na organ jego słuchu w sposób, który groził popadnięciem w głuchotę i że poprawdzie nigdy go dobrze zrozumiéć nie mógł, ani złowić uchem muzycznego jego sensu. Z całą więc prostotą i pokorą ducha, uznał swoję w tym względzie niższość i, w milczeniu zasunąwszy się w głąb’ fotelu, swobodne pozostawił pole żonie swéj i młodemu gościowi do prowadzenia żwawych rozpraw nad ulubioną im obojgu muzyką niedorównanego Wagnera.
 To téż Kornelia i młody gość, unoszeni zapałem, zrodzonym nie wiadomo, czy miłością dla sztuki, czy téż ogniami, jakie gorzały w oczach ich obojga, ile