Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Wesoła teorya i smutna praktyka 223.jpeg

z blizka. Drżącą ręką poruszyła sznurek rolety, która opadła w dół i przysłoniła okno.
 — Dziewczynki moje ślicznie się uczą, ojcze — rzekła, zmieniając ład ustawionych przy oknie doniczek.
 — Dlaczego głos twój drży? — zapytał starzec i uczynił takie poruszenie, jakby chciał podnieść się i postąpić ku niéj, ale niemoc nóg przykuwała go do krzesła.
 — Dlaczego głos mój drży? — odpowiedziała z wolna — nie wiem, ojcze; może dlatego, że mi trochę zimno.
 — To okryj się czém ciepłém.
 — Uczynię to wnet, mój ojcze.
 I podeszła do komody, na któréj stało kilka naczyń szklanych, i poruszyła je wszystkie z kolei, a szkło dźwięczało od drżenia jéj palców.
 — Józiu! — zawołał starzec, a w głowie jego zadrgał niepokój.
 — Co ojcze? — zapytała, nie odwracając twarzy.
 — Pójdź tu do mnie!...
 — Zaraz, ojcze!...
 I kilkanaście sekund stała jeszcze nieporuszona, z głową schyloną nad próżnemi otworami naczyń szklanych, w które latem wkładała zwykle kwiaty, rwane w ogródku.
 Potém odwróciła się, i pewnym, lekkim już krokiem przystąpiła do stołu, przy którym siedział oj-