Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Wesoła teorya i smutna praktyka 213.jpeg

 — Winszuję i pochwalam — rzekł pan Witold. — Rad-bym tylko dowiedziéć się, z kim się żenisz?
 — Z panną Kornelią! — odpowiedział doktor najrezolutniéj w świecie.
 Pan Witold, dążąc do kanapy, w któréj blizkości zasiadł gość jego, stanął nagle na środku pokoju, wpatrzył się w przyjaciela, a po kilku chwilach milczenia, wstrząsnął głową i wymówił zupełnie innym głosem, niż wprzódy:
 — Nie winszuję i nie pochwalam.
 — Kochany Witoldzie! — rzekł po chwili doktor, z wolna cedząc wyrazy — ile wiem, każdy z nas żeni się dla siebie samego, a nie dla swoich przyjaciół. Przyjaciele swoją drogą, a żona, którą sam sobie wybiera, swoją...
 — Ani słowa, ani słowa przeciwko temu powiedziéć nie mogę! — odparł pan Witold i, ze wzrokiem stale utkwionym w swego gościa, usiadł naprzeciw niego.
 Kilka sekund patrzyli na się wzajem w milczeniu.
 — I cóż? — przerwał milczenie pan Witold — oświadczyłeś się?
 — Oświadczyłem się — krótko brzmiała odpowiedź.
 — I otrzymałeś przyrzeczenie?
 — Otrzymałem.
 — Stało się! — zawołał pan Witold głosem czło-