Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Wesoła teorya i smutna praktyka 015.jpeg

 — Niech-że wiem — rzekł — kto jest ta najlepsza i najmilsza istota pod słońcem, którą mi panie swatać myślicie.
 Kobiety zamieniły spojrzenia, mające znaczyć: dobrze idzie! daléj do ataku!
 — Zgadnij pan! — figlarnie rzekła Ludwika.
 — Mam zgadywać! ciężka to sprawa! — odparł doktor — wszak, z nielicznemi wyjątkami, wszystkie panny wydają się anielsko dobre i zachwycająco miłe...
 — To nasza blizka, bardzo blizka znajoma — rzuciła Zofia.
 — Panie macie tyle blizkich znajomych... — tłómaczył się doktor.
 — Jasno-włosa, błękitno-oka... — zaczęła gospodyni domu.
 — Oj, to już źle! — zawołał doktor.
 — Dlaczego źle? — chórem zapytały kobiety.
 — Bo przedewszystkiém podobają mi się brunetki.
 — At! — zaśmiała się Ludwika — nie myślisz pan o tém, co mówisz! Cóż znaczy kolor włosów tam, gdzie idzie o spokój, zacność i szczęście całego życia? Pogodzisz się pan z jasnemi włosami, gdy ujrzysz inne przymioty.
 — Jakiemiż są one? — spytał doktor z coraz wzrastającą ciekawością.
 — Co do powierzchowności, nie jest ona klasy-