Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Rodzina Brochwiczów t.1 418.jpeg

 Drylska z niepokojem już patrzała na uskarżającą się dziewczynę.
 — Miły Boże! cóżby to zrobić? aby się panienka tylko broń Boże nie zaziębiła! może wody kolońskiéj, albo octu toaletowego... pójdę do pokoju pani po flakon...
 — Nie trzeba, moja Drylsiu! — rzekła Żańcia. wstając od stolika i zbliżając się do okna — wszelkie zapachy szkodzą mi zawsze, a nigdy nie pomagają... Trzeba mi świeżego powietrza...
 — Może lufcik otworzyć...
 — Cóż to znaczy! Oto, moja Drylsiu! żebyś ty mi pozwoliła przejść się trochę... dla świeżego powietrza...
 Duegna szeroko oczy roztworzyła.
 — Przejść się! w Imię Ojca i Syna! czy panieneczce zdaje się, że to Brochów? toż miasto przecież...
 Żancia podniosła znowu dłonie do czoła.
 — O, jak boli! — jęknęła.
 Drylska zerwała się na równe nogi.
 — Jezus, Marya — krzyknęła — jeszcze się panienka rozchoruje!
 — Pozwól mi przejść się trochę... sama jedna nie pójdę przecie..
 — A z kim że?
 — Z ciocią Rózią.
 Drylska myślała chwilę, potém przecząco wstrząsnęła głową. Przypomniała snadź sobie zalecenie