Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Rodzina Brochwiczów t.1 067.jpeg

to jakkolwiek śpiewem. Będziesz brała w Wilnie lekcye śpiewu.
 Panienka milczała. Ręce trzymała zwieszone po obu stronach sukni, spuszczone powieki przysłaniały jéj źrenice.
 — Cóż? czy rada jesteś, że będziesz się uczyła śpiewać?
 — Tak, mamo — wymówiła panienka.
 — A może wolała-byś lekcye rysunku?
 — Jak mama każe... — równie cicha, jak piérwsza, była odpowiedź Żanci.
 — C’est bien; wolę dla ciebie śpiew, niż rysunek. Zresztą, będziesz miała głos piękny, o ile mi się zdaje. Idź, ubieraj się, pojedziemy z wizytą pożegnalną do państwa Darzyców.
 Panienka podniosła oczy na matkę i poruszyła cienkiemi, blado-różowemi wargami. Upłynęło jednak parę sekund, zanim wargi te wymówiły:
 — Mama mówiła dziś przy obiedzie, że państwo Darzycowie wyjeżdżają także do Wilna.
 — Eh bien! cóż to znaczy? — odparła pani Herminia. — Dowiedziałam się o tém ze strony. Są okoliczności, dla których nie powinniśmy okazywać, że interesujemy się ich wyjazdem. Nous sommes censées de n’en rien savoir. Idź ubieraj się.
 Panienka krokiem lekkim i niepozbawionym wdzięku, ale powolnym i jakby niepewnym, odeszła od fortepianu. Na środku salonu zatrzymała się. Ręce