Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Rodzina Brochwiczów t.1 063.jpeg

 Pan Jan nic jakoś na razie zmiarkować nie mógł.
 — Artur Darzyc... Żancia... — wybąkała z uśmiechem pani Herminia.
 — A! — rzekł pan Jan, uśmiechając się również — czemuż-by nie? Artur jest bardzo przyzwoitym młodzieńcem, a Kwiecin majątek ładny i dwóch tylko ma dziedziców... Daj Boże!
 — Państwo Natalscy... — zaczęła znowu pani Herminia.
 — Cóż państwo Natalscy? — z niezwykłą żywością podjął pan Jan.
 — Wyjeżdżają także z córkami na zimę do Wilna.
 — A to dobrze... to dobrze... z tego prawdziwie się cieszę, ale... cóż na to Maryś?
 — Maryś, jak wiész, dość na wszystko obojętny... był wszakże u nich w czasie twéj nieobecności, a pan Duverry, który mu towarzyszył, mówił mi, że panna Teofila wyglądała prześlicznie, a Maryś rozmawiał z nią więcéj, niż kiedy.
 — To dobrze, to dobrze! — z widoczném zadowoleniem powtórzył pan Jan i dodał zaraz: — Daj Boże!
 Tak tedy, pełni zamiarów i nadziei jawnych i tajemnych, państwo Brochwiczowie czynili przygotowania do wyjazdu. Zarazem w ostatnich dniach lata, w pięknym sosnowym borze brochowskim ozwał się