Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.3 066.jpeg

jej jedyny.
 Z twarzą płonącą od oburzenia i boleści, z oczami łzą zaszłemi, zwróciła się do męża.
 — Kalikście! — zawołała, — tyś mi to wszystko zabrał!...
 — Zgadłaś, najdroższa, — rzekł Graba. — Uważałem, że pamiątki te źle działają na twoje nerwy, rozrzewniają cię one tak, że aż duchownej pociechy musiałaś szukać w klasztorach i u zakonników. Aby więc zapobiedz nadal tym pobożnym wędrówkom, które wcale mi nie przypadają do smaku, usunąłem ci z przed oczu przedmioty zbyt drażniące twe czułe serce.
 — Straszny jesteś człowiek! — wyszeptała Kamila, zakrywając oczy rękami.
 — Tyle razy słyszałem to już od ciebie, że powtórzenie tego nie sprawia na mnie żadnego efektu. Dobrej nocy, kochana żono!
 Chciał odejść, ale Kamila poskoczyła ku niemu.
 — Kalikście! — zawołała, — na Boga! oddaj mi te święte pamiątki.
 Graba się zaśmiał.
 — Dziecko jesteś, — rzekł i znowu miał się ku wyjściu.
 Kamila zastąpiła mu drogę.
 — Więc choć portrety rodziców moich oddaj mi! twarz ojca mego... matki mojej... ja potrzebuję widzieć je... to jedyna pociecha... moc moja...
 Graba stanął, wpatrzył się w rozpaloną twarz żony i pół szyderczy, pół namiętny wyraz zawisł na jego ustach.
 — Oddam ci je, — rzekł, — ale z jednym warunkiem.
 — Mów, mów! — zawołała Kamila.
 Cudownie piękna była w tej chwili z pałającym wzrokiem czarnych oczu, warkoczami opadłemi na ramiona, z po-