Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.3 025.jpeg

 — Żadne też miasto nie poszczyci się takim mistrzem wszystkiego co piękne i wzniosłe, jakim jest nasz zacny pan Graba! — dodał Jodek, a na twarzy jego mimo szerokiego uśmiechu, mignęła złośliwość.
 Wieczór u pana Graby trwał niemal do świtu.
 W południe zaś oznajmił on żonie swej przez jej pannę służącę, że chce się z nią widzieć i czeka na nią w buduarze.
 — Dzień dobry, kochana żono, — rzekł gdy weszła i podał jej rękę.
 Kamila machinalnie podała mu swoją, ale palce jej zostały sztywne i zimne w jego dłoni, która zatrzymała je długo.
 — Co mi masz do powiedzenia? — zapytała spokojnie i nie patrząc na niego.
 — Chciałem cię zapytać, jak ci się powiodło wczoraj u adwokata S.?
 Kamila podniosła na niego wzrok suchy i spokojny.
 — Źle, — odpowiedziała krótko.
 — I cóż? à quand le diverce? — zapytał żartobliwie Kalikst.
 — Nie wiem, — zawsze tym samym spokojnym tonem odpowiedziała Kamila.
 — Więc może przekonana oczewistością niepodobieństwa swych planów, zechcesz nareszcie otoczyć moją szyję swemi cudownemi ramiony i wyrzec te dwa słowa: — „Przebacz i kocham cię!“
 Kamila podniosła głowę wysoko, oczy jej zapałały dumą i energją i wyrzekła spokojnie, ale stanowczo:
 — Nigdy!
 Graba zbladł bardzo i mocował się z sobą przez chwilę, potem rzekł bardzo spokojnie:
 — Uwiadomiłem cię kochana żono o tem, że wiem o