Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.2 242.jpeg

wyraz obawy i żywo zwróciwszy się, wyszła z pokoju matki, starannie za sobą drzwi zamykając.
 Przebiegła raczej niż przeszła pokój poprzedzający buduar i drugie drzwi zamknąwszy, oko w oko spotkała się z mężem, który stał na środku buduaru.
 — Urządzam ci niespodziankę, kochana żono... — zaczął Kalikst.
 Ale Kamila nie dała mu dokończyć. Spiesznym gorączkowym krokiem podeszła ku niemu i składając ręce, rzekła półgłosem:
 — Kalikście! na miłość Boga! Matka moja dziś chora...
 — Doprawdy? — odparł Graba obojętnie, poprawiając zwieszające się nad zwierciadłem gałęzie bluszczowe, — musi to być chyba lekka słabość, kiedy pierwszy raz o niej się dowiaduję.
 — Tak, lekka dotąd dzięki Bogu, — mówiła Kamila, — prosty ból głowy tylko, ale może się w iną zamienić, jeśli... jeśli...
 — Jeśli co?
 — Jeśli nie zmienisz planów swoich na dzisiejszy wieczór.
 Kalikst zwrócił się do niej żywo, ze zdziwieniem spojrzał w jej twarz i zapytał:
 — W jakiż sposób mam wedle ciebie zmienić te plany?
 — Wszak jeśli zejdą się zaproszeni przez ciebie goście, całą noc trwać będzie wrzawa i hałas, będziecie grać w karty i bawić się po swojemu, matka moja wszystko posłyszy, wszystkiego się domyśli...
 — Więc cóż z tego? — najobojętniej zapytał Graba.
 Na twarzy Kamili widoczna była walka dumy i nienawiści z pragnącą nad niemi zapanować wolą.
 — Kalikście, — rzekła znowu łagodnie, — ty wiesz,