Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.2 094.jpeg

 — Owszem, odgaduje tę chwilę, — krótko odrzekła Ryta.
 — Kiedyż ona nastąpi?
 — Gdy stracimy majątek.
 Umilkli oboje, nie patrzyli na siebie i po ustach ich błąkał się smutno-ironiczny uśmiech.
 — Co porabiałeś Tozio przez czas naszego niewidzenia się? — zapytała po chwili Ryta.
 — Doskonaliłem się w mym specjalnym zawodzie, — odrzekł brat.
 Ryta podniosła na niego długie, zamyślone spojrzenie.
 — W jakim? — zapytała.
 — W sztuce uprzyjemnienia sobie życia.
 Ryta spuściła wzrok i znowu milczeli oboje.
 — Na czemże według ciebie zależy ta sztuka? — zapytała znowu siostra.
 — Na grze w karty i przeróżnych zabawach z dobrymi i przedewszystkiem wesołymi kolegami, — odparł Tozio.
 Tym razem Ryta milczała długo. Na. twarzy jej ukazała się boleść, ale pociągnęła zwolna rękę po czole i znowu wydała się spokojną. Po chwili ozwała się zniżonym, łagodnym głosem:
 — Toziu, ja nie tak wyobrażałam cię, ja nie o takim specjalnym zawodzie marzyłam dla ciebie.
 Tozio zaśmiał się przykrym, przymuszonym śmiechem i silnie zakaszlał.
 — Najprzód dziękuję ci droga siostrzyczko, żeś marzyła o czemś tam dla mnie, — rzekł, — a następnie pytam o czem marzyłaś?
 Ryta powiodła znowu ręką po czole, zamyśliła się na chwilę i rzekła:
 — Kiedy w Dreznie długie godziny przesiadywałam