Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.2 046.jpeg

 — Bynajmniej, — odrzekł jeden z mężczyzn, — śmieliśmy się nie z tego, że przegrałeś, ale z tego, żeś wyraz: przegrałem! tak a propos powiedział.
 Stanisław wzruszył ramionami.
 — Nie pojmuję jakie tu miało być a propos.
 — Bo nie słyszałeś naszej rozmowy.
 — Właśnie i my rozmawialiśmy o tem, żeś przegrał, ale wcale inną partję jak bilardową.
 — W bilardzie można przegrać i odegrać się, ale ty gdzieindziej tak przegrałeś, że wątpię, czy będziesz mógł się odegrać.
 I znowu zaśmieli się wszyscy chórem.
 Stanisław patrzył na towarzyszy pół zdziwiony a pół gniewny.
 — Proszę was, — rzekł, — o wytłumaczenie tych wszystkich zagadek! od dzieciństwa nie miałem zdolności odgadywania rebusów, szarad i tym podobnych łamigłówek.
 Śmiech wzmógł się.
 — Biedny Staś! — zawołał jeden z mężczyzn, — chce tłumaczenia!
 — Jodku! wytłumacz mu tę zagadkę! — wołał drugi.
 Jodek zerwał się jakby chciał uciekać, ale spojrzawszy na niedopity poncz, nie uciekł, tylko stanął za fotelem i chwytając za tylną jego poręcz, jakby się chciał nim zastawić, wyjąknął z pomieszaniem:
 — O niczem nie wiem, słowo uczciwego człowieka, o niczem nie wiem.
 Kloński zmarszczył brwi i z gniewem spojrzał na otaczających.
 — Uważam panowie, — rzekł głosem, który usiłował uczynić spokojnym, — że chcecie stroić ze mnie żarty; ale oświadczam, że tego nie lubię i nie znoszę, a rolę błaznów