Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 139.jpeg

 — Nie mów hoc, póki nie przeskoczysz, — odpowiedział Graba z widocznym wyrazem niezadowolenia.
 — Avouez Graba, że ci się nie udaje, — wycedził Ordynat.
 — Ha, ha, ha, choć raz będziesz zwyciężony przeciwnością, szanowny mistrzu! — zaśmiał się Kloński.
 Bicz, którym Graba chłostał zwykle miłość własną swych przyjaciół, obrócił się przeciw niemu. Zbladł i zacisnął pięści.
 — A ja wam mówię! — zawołał, — iż nie będzie powiedzianem, że Grabie cokolwiek się nie udało. Użyłem teraz energicznego środka i postawiłem wszystko na kartę.
 — Przypominam sobie, żeś mi mówił o jakiejś wymyślonej bajce, — rzekł Kloński.
 — O bajce zaręczyn z kimś tam nieukochanym, — dorzucił Tozio.
 — Tak, — rzekł Graba, — jest ona rzucona w ucho ślicznej dziewczyny.
 — I jakichże ztąd spodziewasz się konsekwencji, — zapytał Stanisław.
 — Spodziewam się przekonać ją przez to, że nie mogę być jej mężem, ale jeśli mnie kocha, wolno jej zostać moim aniołem pocieszycielem.
 — Dieu! comme il est drole, ce Graba! — zawołał Ordynat.
 — Ażeby nie posądziła mnie o zmyślenie, postarałem się przesłać jej moją bajkę za pośrednictwem ludzi, których o fałsz żadnym sposobem posądzić nie może, nie przypuszczając, aby mieli jakikolwiek interes w kłamaniu. Do mnie zaś należy rozpaczać i błagać.
 — Życzymy powodzenia, — rzekł Kloński.
 — Oprócz mnie, któremu bardzo chodzi o anglezy, —