Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 109.jpeg

zrodzonej w rozmowie kwestji, słowem, znać w nim było króla wesołej młodzieży, człowieka wielce wpływowego w swem kole.
 Cesia siedziała w małym gabineciku na aksamitnej kozetce. W początku wieczora była dość ożywioną, pokazywała gościom ustrojonego Lola, opowiadała o jego rozumie, dopytywała się o nowiny miejskie. Ale gdy tylko zbliżył się do niej Graba, czoło jej nachmurzyło się i zawołała żywo:
 — Stasiu, Stasiu, chodź do mnie!
 Małżonek zbliżył się.
 — Siądź tu przy mnie, Stasieczku, i nie odchodź, — prosiła.
 — Ależ moja duszko, muszę przecież gości bawić.
 — No to przynajmniej nie rozmawiaj z tym Grabą, — rzekła cichutko.
 — Ale moje życie, jakże można? to przecież gość nasz...
 — Nienawidzę go! — zawołała głośno Celina.
 Stanisław wzruszył niecierpliwie ramionami.
 — Kogoż spotyka to nieszczęście, że go pani nienawidzisz? - zapytał Graba, który stał niedaleko i słyszał tylko ostatni wyraz gospodyni domu.
 Celina wpatrzyła się w niego oczami, w których był gniew i niechęć, i odpowiedziała porywczo:
 — Nienawidzę kota, który czatuje na mego Lola, aby go udrapać.
 Graba zaśmiał się i mrugnął lewem okiem.
 — Czy kot ten uczynił już kiedy co złego Lolowi, że go pani o szkodliwe chęci posądzasz? — zapytał.
 — Nie, bo dziś po raz pierwszy przyjęłam go do mego domu, ale przeczuwam w nim bardzo szkodliwego kota, — odparła.
 Teraz w oczach Graby błysnęły gniew i niechęć.