Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 094.jpeg

z pewnem zakłopotaniem, które daremnie chciał ukrywać pod żartobliwym tonem.
 — Peste, boi się żony!
 — Wkrótce to samo będzie z Grabą, zobaczycie, że się ożeni z tą guwernantką, — mówił Stanisław odwracając żart od siebie żartowaniem z towarzysza.
 — A wtedy może i ja się w niej pokocham, — rzekł ziewając Ordynat.
 — Masz słuszność miljonerze, pij wino czerwone, kochaj cudzą żonę, a będziesz wzorem cnotliwego człowieka, — odparł Graba i pożegnał gości.
 Wyszli, a on zasiadł do pisania; wziął arkusik cieniutkiego papieru z wyzłoconemi brzegami i litografowaną cyfrą K. G. u góry, i po kilku chwilach zastanowienia, nakreślił na nim następujące słowa:
  „Szanowna pani!
 „Kiedym miał szczęście być dziś w domu twoim, mówiłaś mi, że lubisz kwiaty, że gust ten pozostał ci z lat dawnych, w których bywałaś zwykle otoczona kwiatami. Pozwól pani, aby przezemnie wyraźniej niż kiedy przypłynęły ku tobie wspomnienia błogiej przeszłości i aby codziennie z rana świeże kwiaty oddane ci w mojem imieniu, wzrok twój cieszyły.
 „Każdy z tych bukietów, pani, będzie hołdem ze czcią złożonym twojej wysokiej cnocie i rozumowi, zaletom niezachwianym i niezaćmionym przebytemi nieszczęściami. Przebacz pani śmiałości, która pochodzi z mojej nieznającej udawania prostoty i szczerego popędu serca.“
 Podpisał list ten i zawołał lokaja.
 — Byłeś u ogrodnika? — zapytał.
 — Byłem, jaśnie panie.
 — Bukiety będą?
 — Będą, jaśnie panie, i pierwszy jutro.