Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 062.jpeg

widział? — kończył Amfitryon.
 — Kto jest i gdzie jest? — zapytał Ignacy.
 — Nazywa się Kamila G., jest guwernantką na pensji pani D., — wymówił zwolna pan Kalikst.
 — Co mu! — zawołał Tozio, — to koleżanka mojej siostry?
 — A! — rzekł Graba i oczy mu zamigotały, — czy siostra twoja widuje się z nią?
 — Prawdopodobnie, że nie, bo od roku jest z matką moją w Dreznie.
 — A kiedy wróci?
 — Jak matce mojej zabraknie pieniędzy na koronki i wojaże.
 — To źle, — wyrzekł po chwili pan Graba. — A nikt więcej z panów jej nie zna?
 — Nikt, — była odpowiedź.
 Pan Graba zamyślił się.
 — Czy nie zakochałeś się przypadkiem, eks-mężu zacnej Józefy? — zapytał pan Ignacy.
 — Nie, — odrzekł Kalikst, — wydała mi się godną uwagi.
 — Czy tak piękna?
 — Bardzo.
 — W jakim rodzaju?
 — Postawa Junony, a twarz Hiszpanki, — określił pan Graba.
 Przy tej rozmowie pan Graba trzymał oczy spuszczone i utkwione w stół i lakoniczne odpowiedzi rzucał jak człowiek roztargniony pochłaniającą go myślą. Po chwili z siłą położył dłoń na stoliku i rzekł:
 — Ona musi być moją.
 Śmiech zabrzmiał ogólny.