Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pan Graba cz.1 061.jpeg

patrząc na zegarek, który nosił na grubym i cennym łańcuchu, — nie traćmy czasu panowie, stoliki otwarte.
 — Querre a l’as! — zawołał basem kapitan.
 — O, rycerzu! nie znasz trafnych pomysłów, — odrzekł Ignacy, — nudną grę proponujesz!
 — Na prowincji querre a l’as, nazywają Geryłaczem, — zaśmiał się Stanisław.
 — Może w pompadurę!
 — Nie cierpię pompadury!
 — Proponuję sztosa! — wycedził Ordynat z lekkiem ziewnięciem, — może mnie cokolwiek ogrzeje, — dodał i wzdrygnął się, jakby od chłodu, choć w sali było najmniej 18 stopni ciepła.
 — Sztosa! sztosa! — krzyknęli wszyscy i rzucili się do stolika.
 Pan Graba pozostał nieco na stronie, zbliżył się do kinkieta płonącego na ścianie, wydobył pugilares i zapisał w nim ołówkiem następne słowa:
 „Ordynat, mąż bogatej żony i kuzyn bogatych kuzynek, obiecujący mieć ich na oku. Reszta — narzędzia pomocnicze.“
 Skończywszy pisanie, podszedł ku otwartemu stolikowi, wkoło którego toczyła się żywa rozprawa o stosunkową wartość querre a l’as a pompadury i sztosa, i odezwał się:
 — Panowie, głosuję za sztosem; czem jest szampan między płynami, tem sztos między wszystkiem grami tej ziemi! ale nim zaczniemy, pozwólcie sobie zadać jedno pytanie.
 — Słuchamy, — odpowiedziało kilka głosów.
 — Widziałem dziś prześliczną pannę, — rzekł pan Graba.
 — A! — ozwali się inni.
 — Chcę wiedzieć, czy ktokolwiek z panów zna ją, lub