Strona:PL Eliza Orzeszkowa-O kobiecie 116.jpeg

Kumarita, wznosząc rękę, odpowiedziała: „Jestem dziewicą i oddaję siebie czci ognia!“
 I wstępować zaczęła na wschody stosu.
 W tém rozległy się dźwięki trąb bojowych i sto wielbłądów z uzbrojonemi rycerzami wyjechało na plac i otoczyło stos ofiarny. Na czele ujrzano Artakszatryą, który, wychylając się z pod szkarłatnych osłon, postawił stopę na głowie białego wielbłąda swego, a wyciągając rękę ku kapłance Nari, nakazującym głosem wymówił: „Jestem Artakszatryą, panem ziemi, i żądam dziewicy téj na żonę!“
 Tym razem Kumarita nie powtórzyła morderczéj swéj przysięgi i została żoną Artakszatryi Agastyi, panującego w stolicy swéj, Asgharcie.
 Legenda mówi daléj, że Kumarita była wierną i mądrą towarzyszką królewskiego małżonka swego, w rządach jego brała udział czynny i podzielała z nim trudy bojowe. Raz, gdy z wojskiem, na grzbiecie wielbłąda swego przebyła rzekę Brama-puthrę, otrzymała od władzcy i ludu tytuł Massa Ramy, Wielkiéj królowéj. Nakoniec po długich i chwalebnie przeżytych latach, dokonała czynu najwyższego na one czasy bohaterstwa. W nieobecności Agastyi, zręcznie i wytrwale broniła stolicy swéj od napadu górali, zostających pod dowództwem mściwego Jodhy, a gdy już obronić jéj nie mogła, warunków, podanych jéj przez zwycięzcę przyjąć nie chcąc, własnoręcznie zapaliła pałac