Strona:PL Eliza Orzeszkowa-O kobiecie 101.jpeg

przez względy rozsądku i serca, ale z obawy razów i kar.“
 Ten sam poeta, który ze świetnością barw i głębokością uczucia dotąd nieprzewyższoną, opiewał cnoty i wdzięki niewieście (Walmiki Ramajana), w usta doświadczonego i świętego starca wkłada następne o kobiecie słowa.
 „Słabość i trwoga były zawsze przyrodzeniem kobiety.
 „Towarzyszyć małżonkowi przy wietrze pomyślnym, opuścić go w czasie burzy, oto jakim bywa często ich charakter.
 „Postępowanie ich podobném jest do gzygzaku błyskawicy, do kolącego ostrza strzały, do lekkości płomienia i wiatru.“
 W tym samym poemacie młody i mężny rycerz w podobnyż wyraża się sposób:
 „Nie jest rzeczą niezwykłą usłyszéć z ust kobiecych słowa niesprawiedliwe.
 „Oto charakter kobiety taki, jakim się okazuje na wszystkich światach: jest ona zmienną, nie lubi wędzidła obowiązku, lubuje się w sianiu niezgody pomiędzy braćmi.
 „Słuchajcie mnie, o mieszkańcy leśni! Gdym przemawiał do niéj w sposób przystojny i w imię zdrowego rozsądku, odpowiadała mi tylko twardemi i srogiemi słowy.
 Stosowném do panujących o niéj wyobra-