Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Drobiazgi 099.jpeg

widziałam! O, na jakiego ładnego chłopca wyrósł!
 — Ha? co? — ucha ku niéj przychylając, pytał mocno głuchawy Józefat.
 Kobieta zaczęła krzyczéć:
 — Mówię, że syn pana Józefata bardzo ładny chłopiec.
 Ze szczęśliwością na twarzy stary odpowiedział:
 — A ładny, ładny! Chciałem żonce pamiątkę po sobie zostawić, i ot wziąłem i zbudowałem! He, he, he, he. Ładny domek, ładny domek! He, he he!
 — Ja o synu, a on o domku — zawołała kobieta.
 Inne parsknęły śmiechem, ale wstydliwie, ze spuszczonemi oczyma, albo i całkiem przed niespodzianém qui pro quo twarze ku ścianom odwracając. Wtém gospodyni domu, otyła, rumiana i z wesołém obliczem kobieta stanęła w wązkich drzwiach, które całe swoją wyfalbowaną suknią zajęła i, na obie strony przechylając głowę, ubraną w biały czepek z wielkiemi różami, po kilka razy powtórzyła:
 — Proszę na wieczerzę! Proszę na wieczerzę. Florenty, proś gości na wieczerzę.
 Sąsiad mój przerwał sobie opowiadanie o tém, jak bardzo on rozum i rozumnych ludzi szanuje; jak wié, że edukacya to rzecz ważna; jak wielki pociąg czuje sam do większego świata i w skutek tego syna