Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom I 061.jpeg

co sztuce na zapytania. Baron Emil tymczasem zbliżył się do Ireny, i oczyma wskazując wrzącą od zapału publiczność, zapytał:
 — Jak się pani podobają te wrzeszczące pastuszki?
 Biorąc na ramiona okrycie, które jej podawał, odpowiedziała:
 — Szczęśliwi!
 — Dlaczego?
 — Bo naiwni!
 — Znakomicie pani rzecz określiła! — z zachwyceniem zawołał. — Tylko pastuszkowie mogą być tak szczęśliwi...
 — Aby wierzyć w te malowane garnki...
 — Pradziadowskie — dodał.
 — Kto wie, — z głębokim jakby namysłem wymówiła — czy pradziadowie nawet naprawdę w nie wierzyli, albo tylko...
 — Wiarę udawali! Cha! cha! cha! Nieocenione! wyborne! Jak my się z panią zgadzamy, prawda? To akord!
 — Nie bez dysonansu — mówiła.
 — Tak, tak — odpowiedział — nie bez zgrzytu. Ale to nic. To owszem irytuje...
 W czasie tej zamiany zdań, podobnej do migotania zimnej i wyostrzonej stali, Kranicki