Strona:PL Edgar Allan Poe-Opowieści nadzwyczajne tom II 103.jpeg

nie! Koń, jakośmy rzekli, nie pochodzi i na mój rozum ze stajni hrabiego. Gdyby tak było, zbyt dobrze znamy swój obowiązek, abyśmy go stawili przed oczy komukolwiek z dostojnych członków waszego rodu.
 — Prawdać to — zauważył oschle baron.
 W tej właśnie chwili przyszedł z pałacu zgrzany od biegu i pełen pośpiechu młody kamerdyner. Szeptem podał do ucha swemu panu wiadomość o nagłem zniknięciu części obicia w komnacie, którą stosownie określił, wchodząc przytem w poufne i drobiazgowe szczegóły wypadku, lecz, ponieważ z tych wszystkich zdarzeń zbyt cichym spowiadał się głosem, tedy nie uronił ani jednego słowa, któreby mogło zaspokoić nastroszoną ciekawość giermków. W czasie tej rozmowy młody Fryderyk zdawał się rozmaite zdradzać wzruszenia. Wkrótce jednak odzyskał swój spokój, i wyraz zawziętej złości utrwalił się już na jego obliczu w chwili, gdy wydał nieodwołalny rozkaz natychmiastowego zamknięcia owych komnat i oddania mu klucza do rąk własnych.
 — Jest-że wam wiadoma, Jaśnie Oświe-