Strona:PL Doyle - Szerlok Holmes - 08 - Pięć pestek z pomarańczy.pdf/33

 — Muszą to być sprytne dyabły! zawołał po chwili. W jaki sposób mogli go tam zaciągnąć, przecież to nie po drodze? Naturalnie, o tej porze zbyt wielu świadków mogło było być na moście. Ale zobaczymy, Watsonie, kto z nas jeszcze wygra. Ja wychodzę.
 — Do policyi?
 — Nie. Ja sam dla siebie stanowię policyę. Oni mogą tylko złapać muchy, ale siatkę ja przygotują.
 Cały dzień oddawałem się obowiązkom mego zawodu i dopiero późnym wieczorem wróciłem na Bakerstreet. Holmesa jeszcze nie było. Około dziesiątej przyszedł wreszcie blady i zmęczony i skierował się prosto do kredensu, gdzie ukrajał sobie kawałek chleba, zjadł i popił szklanką wody.
 — Głodny jesteś — zauważyłem.
 — Jestem formalnie przegłodzony. Od śniadania nic w ustach nie miałem.
 — Nie może być!
 — Nie miałem czasu pomyśleć o sobie, — uśmiechnął się Holmes.
 — Zdobyłeś co?
 — Bardzo wiele, — odparł z dumą.
 — Wpadłeś więc na ślad zbrodniarzy?
 — Trzymam ich dobrze w garści. John Openshaw nie długo będzie na zemstę czekać. Musimy użyć ich własnego dyabelskiego znaku. Nieprawdaż, że to dobrze pomyślane?
 — Nie rozumiem ciebie.
 Zamiast odpowiedzi Holmes wyjął z szafy pomarańczę, wycisnął z niej pestki i, wysuszywszy je cokolwiek, pięć z nich włożył do koperty, wewnątrz której napisał: „S. H. dla J. O“. Potem zapieczętował ją sta-