Strona:PL Do swego Boga (Żeromski) 16.jpg

—   10   —

czas pewien śladu polnej drożyny, gdy mu ta jednak zginęła w kałużach, ruszył wprost przed siebie, napoprzek zagonów.
 Przez dwie noce już czuwał i trzeci dzień wciąż szedł przy wozie. Buty mu się w rzadkiem błocie rozciapały^[1] tak misternie, że przyszwy szły swoim porządkiem, podeszwy swoim porządkiem, a bose stopy w zupełnem odosobnieniu. Bardzo przemókł i przeziąbł do szpiku kości. Któżby zdołał poznać w tym obdartusie byłego prezesa najweselszej pod księżycem konfraterni^[2], t. z. śrubstaków,^[3] dawnego Jędrka, króla i padyszacha^[4] syren^[5] warszawskich. Włosy mu porosły «w orle pióra», paznogcie «w dzikie szpony», chodził teraz w przepoconej sukmanie, żarł chciwie razowiec ze sperką i żłopał gorzałę z taką naiwnością,^[6] jakby to była woda sodowa z sokiem porzeczkowym.
 Konie były głodne i zgonione tak dalece, że co pewien czas ustawały. Nic dziwnego: koła zarzynały się w błoto po szynkle,^[7] a na drabiniastym wozie pod trochą olszowego chróstu, siana i słomy leżało samych karabinków sztuk sześćdziesiąt i kilkanaście pałaszów, nie licząc broni drobniejszej. Były to wcale niezłe szkapy: rosłe, podkasane,^[8] prawie chude, ale ze świetnej rasy pociągowej. Mogły jak nic robić dziesięć mil na dobę, byleby im pozwolić dobrze wytchnąć dwa razy i uczciwie je

1. Rozlazły się;
2. bractwo, związek;
3. śrubstak — tu żartobliwie przezwisko studenta;
4. padyszach = sułtan, władca;
5. syrena = postać bajeczna kobiety o pięknym głosie — tu syren = kobiet;
6. tak poprostu, naturalnie;
7. końce osi;
8. o smukłych nogach.