Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No207 part20.png

jej godziny, usiadła na ławce a oczy ku drzwiom zwróciła.
 Jakób zjawił się niebawem.
 Wdowa powstała i podeszła ku niemu.
 — Jakto, więc kochana pani, pierwsza przybyła? — wykrzyknął, ściskając podaną sobie rękę. — Naprawdę umieram ze wstydu! — Przepraszam, żem dał czekać na siebie.
 — Nie mam ci nic do przebaczenia, kochany doktorze. — Jesteś punktualnym wyjątkowo, ale ja się pospieszyłam trochę.
 — Bądź co bądź ja powienienem był być pierwszym!... Dziękuję za pobłażliwość... Spodziewam się, że pani nie po obiedzie...
 — Jadłam bardzo mało, bo chciałam zachować dobry apetyt na kolacye...
 — Jestem pani nieskończenie za to wdzięczny...
 — Prędko jedziemy?...
 — Natychmiast...
 Jakób oddalił się od pani Labarre, ażeby pójść po bilety.
 W chwile potem oboje jechali koleją, a od stacyi, ponieważ było bardzo niedaleko, udali się pieszo do Petit-Castel.
 Wieczór był prześliczny.