Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No207 part10.png

ną! O! nie odmawiaj mi doktorze! Proszę cię o to w imię tej, której otrzymałeś ostatnie tchnienie... Proszę o inne uczucia, jakie dla mnie uczuwałeś!...
 Głos Marty chociaż smutny i załzawiony, był jednakże słodki i pieszczotliwy.
 Jakób uczuwał rodzaj upojenia, słuchając mowy młodej sieroty.
 Serce biło mu gwałtownie.
 — A po skończeniu roku — zapytał — nie każesz mi milczeć, kiedy ci będę mówił o mojej miłości?...
 — Nie.
 — I odpowiesz mi, że kochasz mnie także?...
 — Tajemnice przyszłości, Bogu są tylko wiadome... — szepnęła sierota przyszłość do Boga należy...
 — Ale zostawiasz mi nadzieję?...
 — Nie mam prawa ci jej odbierać doktorze...
 I z uśmiechem podała rękę Jakóbowi.
 Nędznik pochwycił tę rękę i przycisnął do ust z takim wybuchem namiętności, że młodą dziewczynę dreszcze przeszły.
 — Dobrze! — powiedział następnie. — Ustępuje ci... ustępuje... chociaż rok ten będzie dla mnie wiekiem! Ale nie jestem ci w stanie odmówić... — Zresztą