Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No164 part03.png

nie można, boś jest dziecko moje... córko moja... godną najwyższej miłości.
 Mówiąc to Jakób Lagarde, ujął ręce sieroty.
 Pociągnął ją czule ku sobie i gorąco w czoło pocałował.
 Pierwszy to raz pan Thompson pozwolił sobie na taką pieszczotę.
 Marta ucieszyła się z tego nowego dowodu życzliwości.
 Doktór nazwał ją przed przed chwilą „swoją córką“...
 W pocałunku jaki otrzymała, widziała pocałunek ojca, który odnajdywał w niej obraz utraconej ukochanej dzieciny.
 Takie z tego wszystkiego odniosła wrażenie Marta.
 Jakób doznał całkiem innego wrażenia...
 Rozpłomienił się i zadrżał.
 Wydało mu się, że w żyłach płynie ma krew jakaś cieplejsza, że serce silniej bić zaczęło. Czuł się jakby odurzonym jakimś.
 Odurzenie to trwało maleńką zaledwie chwilkę.
 Odsunął zlekka Martę od siebie i spojrzał na nią z pewną trwogą.
 — Ubiorę się —powiedziała sierota.
 — Dobrze, kochane dziecię... Będę tu czekać na ciebie.