Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No122 part13.png

wykrzywiły się kurczowo, z ust krew buchnęła.
 I opadła na poduszki i nie poruszyła się więcej.
 Skończyła.
 Jakób bledszy od tego trupa, oddalił się chwiejąc od łóżka.
 — Wylej tę resztę wody... rzekł z cicha do towarzysza, podając mu szlankę.
 Pascal wylał wodę do karafki, a szklankę postawił na swojem miejscu.
 — Jesteśmy panami położenia rzekł, trzeba teraz wyciągnąć z tego jaknajwiększą korzyść.
 W tej chwili rozległy się przyśpieszone kroki, a drzwi otworzyły się gwałtownie.
 Marta wróciła.
 Pobiegła do Jakóba i podała mu flaszeczkę z lekarstwem.
 — Jest... jest... panie doktorze — mówiła zdyszana.
 — Niestety!... odpowiedział Pascal z doskonale udanem wzruszeniem... niestety — już za późno..
 — Za późno!... krzyknęła Marta nieprzytomnie, za późno... dla czego zapóźno?...
 — Matka pani już cierpieć przestała... Uzbrój się pani w odwagę... jakiej ci potrzeba, matka twoja już nie żyje...