Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No122 part09.png

 Silić się na opisywanie wyrazu twarzy nieszczęśliwej, niepodobna.
 Rysy przybrały wyraz jakiś nie ludzzki.
 Gdy skończyła, krzyknęła przeraźliwie i z kolej padła zemdlona, właśnie w chwili, kiedy Marta otworzyła oczy i odzyskała przytomność.
 Krzyk matki zgalwanizował córkę.
 Podniosła się i zobaczyła list z Genewy w ręku chorej.
 Ona teraz rzuciła się na bezwładne ciało matki.
 — Matko... Matko... — wołała ściskając w swojem objęciu, podobną do trupa panią Grand-Champ! — po coś przeczytała ten list przeklęty? — Boże, Boże mój, czyż się nie zmiłujesz nad nami? Byłoby to i dla mnie na śmierć skazanie, bo ja bym jej nie przeżyła! Matko otwórz oczy... mnie tak potrzebne twoje spojrzenie... mnie tak potrzeba twojego głosu...
 Chciała unieść swoje matkę i przenieść na łóżko.
 Sił jej zabrakło na to.
 Ujęła Perinę za ręce i spostrzegła, że zimne były jak marmur.
 Zadrżała od stóp do głów i krzyczeć zaczęła:
 — Ratunku! ratunku!...-matka moja umiera!...